Medellin

6 februari

Medellin is dan wel minder gevaarlijk dan onder de tijd van de grote maffia oorlogen, maar het wordt toch ontraden om maar overal heen te gaan, en zeker in de avonduren liever niet op straat rond lopen. Dat hadden we al gemerkt bij het vorige bezoek, ons hotel lag toen in een wijk welke helemaal heringericht was op het tourisme, hotels, restaurants, ander vermaak, maar bovenal veel politie en wat wij hier in Nederland Boa's noemen. Het hotel waar wij toen sliepen lag aan de rand van die wijk, de eerste morgen voor het ontbijt viel het me al op veel politie die komen mee eten, en aan het begin van de avond, mannen in burger die naar beneden gingen en in uniform weer boven kwamen.

Wij zaten nu in een mooi hotel maar in een buitenwijk....

Er was een gids die ons de hele morgen heeft beziggehouden: eerst met de bus. Een nieuwe bus en chauffeur: de onze was dus klaar en weer terug naar Bogotá, beetje vervelend vond ik, de reisleider had niets gezegd, ik hep hem nog whatsapp gestuurd hoe zit het met de fooi, omdat ook bij vorig bezoek de chauffeur weer terug ging. Geen antwoord..

Maar goed, stukje rijden, niet naar het memorial voor de vermoorde mensen, maar oeps grote helling te nemen. Viel allemaal wel mee, en traptreden. Bleek vrolijke boel allemaal veel graffity en echte schilderingen en natuurlijk allemaal toeristenmeuk. En toen ging ik mij realiseren dit is de wijk waar ik vorige keer werd ontraden naar toe te gaan, maar inmiddels helemaal hotspot om te bezoeken. En inderdaad een serie roltrappen naar boven en beneden die waren aangelegd om de bevolking die op die heuvel wonen de gelegenheid te geven om naar beneden te gaan voor inkopen en ook weer huiswaarts. En hoe hoger je komt, hoe meer versiering, zelfs een kopie van het grote Christusbeeld in Rio de Janeiro, Brazilië. Hier wel versierd met de kleuren van de Colombiaanse vlag. We kregen nog wat tijd, dames willen altijd die rotzooi kopen, en weer naar beneden, maar wel even rechts houden: daar was een soort varieté van straatacrobatiek, Ze zouden zo kunnen optreden bij een van de commerciële omroepen die zoeken naar de beste van...... (Jullie merken ik kijk er niet zo veel naar weet me miet te herinneren hoe dat programma heet).

Maar we moesten verder weer naar beneden en klein stukje met de bus, en weer lopen, nu naar de 'metro' niet ondergronds maar bovengronds vervoer net als in Tokyo; enorm lange treinen en verder overstappen als overal op andere lijnen, ik weet dus niet of die wel ondergronds zijn, want wij gingen naar de kabelbaan.

Een vervoersmogelijkheid om de twee heuvels bij Medellin te bereiken of weer naar de stad zelf. Het begin van het trajact naar boven is bij een metrostation, in de rij gaan staan, en wachten tot je in kan stappen in een koepel met 6 zitplaatsen, 2 x 3 tegenover elkaar, de deur sluit automatisch en de koepel gaat de weg naar boven, een paar keer een stop. Dan gaat de deur automatisch open, je kan in of uitstappen, deur sluit weer en verder gaat de rit. Halverwege is de eerste heuvel bedwongen, en je gaat verder naar boven. Je hoeft als toerist, die dus helemaal niet geïnteresserd is om die tussenstop nader te bekijken, niet uit te stappen, de deur sluit weer en je gaat weer naar beneden. En daar kan je dan of blijven zitten of gewoon uitstappen en even verder lopen, je bent immers weer op het perron van de metro, tot er met flinke vaart een lange trein arriveert, en met die trein in ons geval één stop er weer uit. Dan behoorlijk veel traptreden naar beneden en je bent vlakbij het doel van de metroreis: het Botero plein met al die door hem geschonken afgietsels van zijn werken, met over het algemeen veel te dikke dames en mollige heren, een hand, paardje enz. Bij het museum is een terras en natuurlijk koffie, ik heb er met de gids, de reisbegeleider nog een tijdje gezeten naar de drukte op het plein gekeken, en toen met de bus terug naar het hotel.