Tatacoa woestijn en verder naar San Augustin

Geschreven op 31 januari over hetgeen op 30 januari gebeurde.

Om 5.30 uur dus vertrokken met een goed engels sprekende Gidse, alles was nog donker, in Colombia gaat het licht buiten om 6.15 uur echt beginnen, en dat was een gekke gewaarwording, want het is daar dicht bij de evenaar geen schemering. En we waren ook inmiddels bij de rand van de woestijn, wat eigenlijk geen woestijn is maar een dorre vlakte en door wind is er eigenlijk net iets ontstaan als bij de Bryan canyon in de USA. Uit de bus gestapt, en met mijn prikstok achter de gidse aan, was een beetje link, dus ze heeft me na het bekijken een stevige arm gegeven om weer op de omtrek van de woestijn te zijn. Verder gelopen, veel foto's gemaakt, en toen toch maar besloten om niet naar beneden te gaan: er is een helling met iets wat op trap lijkt, maar in verval, er liggen oude autobanden en de reling is een niet strak gespannen touw. Ik ben verder doorgelopen, de gidse deed een toegangsdeur open, want we waren voor gewone bezoektijd. Op het terrein enorme cactussen, dat zijn knoepers van meer dan 100 jaar bedelen voor wat water. Want dat was ook de reden waarom we er zo vroeg naar toe moesten, na 10 uur is het gewoon te heet om er rond te lopen, en zeker die trap af te gaan. De gidse had me gelukkig voor mij wel verteld waar zij met de groep weer 'bovengronds 'zou komen want na die woestijn in één stap in een ander gebied, niet meer bruin verweerd ????? maar witte steen.

Kortom het was prachtig, wij weer terug naar het hotel en zo tegen 8 uur het ontbijt. Niet zo eigenlijk overdreven als in het vorige hotel maar de koffie was drinkbaar, heb niet 'durven' te vragen om chocolademelk.

En ja toen de bus in, was een saaie dag voor mij, ik zat wel aan het raam, maar dat was vaak niet aan de dalkant, waar je ook een enorme rivier kan zien stromen. Daar natuurlijk een stop voor foto en dat nog herhaald. Er waren wat stops, voor drinken, broodjes, de echte bakker in het dorp maakt enorme hoeveelheid van alles en nog wat, zelfs een soort croissant met wat jam er in. Alles leek goed te gaan, tot we zeker drie kwartier hebben moeten wachten, ik weet eigenlijk niet waarom, want er kwam wel verkeer langs de andere richting in, achteraf denk ik dat ze niet door hadden af en toe te wisselen, want toen wij dan wel mochten rijden, bleek er na afloop van het werkgebied een enorme rij wachtenden in de andere richting te staan: er wordt een nieuwe weg aangelegd, de bruggen liggen er al.

En daarom waren we wel wat laat en heel donker in San Augustin, morgen het nationale park. En het hotel netjes, niet overdreven, in een prachtige omgeving. Het was met de koffers heel eenvoudig in de praktijk gebracht, de eigenaar, van het stevige soort, sjouwde alle koffers de helling af, en bij het vertrrek twee dagen later alles weer naar boven. Het enige minpunt was dat de maaltijd die door hen, inbegrepen in de verblijfskosten, gewoon slecht was. Maar we hadden al genoeg heel goede maaltijden gehad.