Het witte kasteel, de trein, paniek

Vandaag twee verslagen, om het overzichtelijk te houden maak ik er ook twee aparte inzendingen voor.

De dag begon heel goed, een zeer uitgebreide vorm van ontbijt, het is daarbij opvallend het grote aantal personeel wat hiervoor wordt ingezet. Voor we konden vertrekken moesten de koffers nog voorzien worden van zeg maar pakket formulieren. De mevrouw die ons gisteravond enthousiast had verwelkomd met de Nederlandse vlag, voor hen dus, want ook zij hebben denk ik naar de Ol. Spelen gekeken, het was de kopie voor Luxemburg. En niet alleen die pakketkaart bevestigd aan de koffer, ook de lengte, breedte en dikte van de koffers werden gemeten. En even de spanning bij jullie weghalen, de koffers stonden de volgende dag beneden in de hal van het hotel.

Wij weg met de bus, het bleek dat het WK (witte kasteel) op zo minder dan een km van het hotel lag. Wij weer uit de bus, klap boem: het was voor 9 uur in de morgen en de temperatuur al boven de 35 graden.

Het WK is een oud fort, van een van de Shoguns, allemaal baasjes op dat grote eiland. Op een verhoging, een grote muur er omheen, en maar liefst 7 verdiepingen om de vijand van het lijf te houden. Het was ook voor ons nu, er zullen geen pijlen op ons worden afgeschoten, een flinke hoeveelheid arbeid om de weg door het 'park' en de helling naar boven voor we dan bij de eigenlijke ingang van het kasteel kwamen.

Daar wederom een trap en een wachter die er op toezag dat we onze schoenen uitdeden, die in een plastic zak deden en op kousenvoeten de volgende trap het eigenlijke kasteel in. Alles zwaar hout, glimmend voor zover het te zien was, het was binnen nogal weinig belicht. Ja en toen werd het een beetje saai, de 2e verdieping iets kleiner qua oppervlakte en ook hier weer schietgaten. Er kwamen al weer medereizigers terug, ik zou eerst naar de derde verdieping moeten gaan om daar met andere trap weer naar beneden. Maar met de grote toverspreuk lukte het mij een hekje wat te verschuiven, zodat ik kon beginnen met de afdaling. Een totaal andere route, want men hoopt natuurlijk op veel bezoekers. Ik was buiten en bij de uitgang, op tijd. Maar wel de laatste de rest zat al in de bus, in de airco, en toen ging de reisleider paniek doen, kan je het wel aan, nou ja ik was toch op tijd. Het bleek dat de anderen al eerder naar de bus waren teruggekeerd, en hij vergat dus maar dat hij gezegd had verzamelen bij de uitgang. Hij had al gebeld met de anwb, die gingen paniek maken bij het reisbureau in Maastricht en ik kreeg via whatsapp berichten Ik MOEST dit en dat. Nou ik moet niks, ga niet uit Japan even naar de anwb bellen, sta je een half uur in de wacht. Dus mijn neef (niet neef Dees maar een oomzegger, al heeft hij dat nog nooit gedaan). Kortom ook A v H ingeschakeld, en daarna hoorde ik niets meer, wellicht heeft de reisleider de zaak afgeblazen.

In ieder geval we gingen weer met de bus tot even voorbij het hotel, jammer

genoeg stond de mevrouw niet nogmaals met de vlag te zwaaien, dat had ze wel gedaan toen we naar het Kasteel wegreden. naar het station aan de overkant. Nog gauw bij 7/11 water en limonade gekocht, door de controle en via roltrappen omhoog op het perron. En daar kwam een heel lange trein, niet hoog, binnenrijden. Net al bij de vliegerij hadden we allemaal ons stoelnummer, gauw instappen, een paar dames gingen nog even overleggen, Doorlopen. en daar ging de trein. Iets van anderhalf uur, met een paar keer korte stop naar een tussenstation, waar we na een drie kwartier overstaptijd met een gewone trein, ook een paar keer stop, na weer bijna één uur op een nieuwe overstap werden getrakteerd. Wij kwamen aan, de supertrein stond er ook net, smal perron, gewoon oversteken en weer verder tot Nagasaki. En daar aangekomen waren we bijna meteen bij ons hotel. Het was een lange rit, zeer comfortabel, maar zelfs ik met mijn treinervaring was blij dat we er waren. En hier weer een mooi hotel, voor 2 nachten, want morgen Nagasaki bekijken.