Terug in Nederland

Het vliegtuig vertrok op tijd, maar het was nog donker, Het had licht moeten zijn, het was na 6 uur in de goede tijdzone, immers op 23 september staat de zon loodrecht boven de evenaar, en dan zijn alle dagen ter wereld zonlicht van 6 tot 18 uur (ja dat leerde je nou ook op de Mulo), dat houdt dus ook in beste lezers en lezeressen van nu af gaan de dagen korter worden, tot vlak voor Kerstmis, en dan is het als de dagen lengen gaan de nachten strengen. Er is nu nog tijd voor dames, truien breien. Zijn er eigenlijk nog winkels waar je losse wol kan kopen. Cis, onze vroegere werkster, meer dan 18 jaar dus lid van het gezin, had een zus die in een dag met de hand een trui voor ons breide, deed ze ook voor de foto's in de toen bekende bladen.

Maar we dwalen af, we vlogen over zee, en daarna kon ik het niet meer zien er was een dikke wolkenlaag, tot we vlak voor het landen lager waren gaan vliegen en ik neem aan over het nog niet drooggelegde deel van het IJsselmeer vlogen.

Ik zat rij 3, de eerste rij na de Businessclass, maar wel met de comfortabeler stoelen. Alles was vol, dus iets meer minder verlies voor de KLM, al wisten we toen nog niet wat er aan wel verliesgevende zaken ging gebeuren.

De eerste aanpassing voor mij was, dat de stewardess kwam kijken , oh ik was toch niet in slaap gevallen, maar ik mocht wel op de eerste rij gaan zitten. Dat is de businessclass en ik kreeg direct de doos. Dat is bij de KLM als je in die klasse vliegt het voer. Ik spreek over voer want die keren dat ik het eerder gehad heb was het iets van diëtiste maaltijd met zeer natuurlijke etenswaren. Maar dit keer het vroege ontbijt, het enige jammere was waarom een armetierig croissantje, wat ook inderdaad niet lekker was. Geef een zak nieuwe broodjes mee en in de pantry voor het uitdelen even twee of drie van die dingen er in. Maar naast de croissant waren wel twee andere zaken, en een soort ik weet het niet meer, en natuurlijke echte koffie . Alles dus goed tot de Purseres naar voren snelde en uit een kastje twee rode tassen pakte. Ik nog Ben apotheker, dacht weer is er geroepen om een dokter in de zaal, nee het was zuurstof. Dat was niet mijn afdeling. Het gevolg was een enorme opwinding, er was veel familie van het onderwerp van de toestand en iedereen naar voren en naar achteren en dramatisch doen. De hoofdrolspeler werd naar voren gesjouwd, in de pantry en de Purseres maakte de zolderkamer open: daar liggen een boel kussens en dekens in. De patiënt kwam terug de cabine in met een zuurstofmasker op en een cilinder met naar ik mag aannemen zuurstof. Zo te zien viel het gelukkig wel mee. Mijn plaats op rij 3 was inmiddels door ander lid van de familie ingenomen en ik werd aan de raamkant van rij 1 gezet. Stoel 1C was nodig voor een stewardess bij het landen, hun zitplaats in de pantry was totaal nat, patiënt had 'alles' laten lopen.

De rest van de familie, voor zover nog niet tot rust gebracht, bleef maar heen en weer lopen tot er werd gemaand om nu allemaal te gaan zitten, want we gingen dalen en straks landen. Dat gebeurde, na de landing stonden aan de slurf al, ik neem aan arts en verpleging, de hoofdpersoon van het drama werd afgevoerd en daarna mocht ik ook het toestel uit. Er zou voor mij 'assistentie' zijn, stel je landt aan achteraan pier D, dat is een heel eind lopen, want die horizontale roltrap is ook vaak buiten gebruik (slecht onderhoud heet dat). Al met al door het oponthoud en geen assistentie, maar wel genoeg van de rolbakken, mijn zware tas hoefde ik niet te sjouwen. Waarom zware tas: mijn fotospullen en mijn kleine laptop om voor jullie deze verhalen te schrijven. Bij aankomst bij de kofferband bleek het nog vier minuten te zijn, want de bagage was onderweg. Mijn koffer en nog drie van andere reizigers niet op de band. Ander drama.

Naar de balie voor koffer niet aangekomen. Staat een chef. nee we moesten eerst bij Finnair kijken of de koffer daar niet was. Onzin want we waren met de KLM gekomen. We zijn nog met die chef erbij gaan kijken, nou bij Finnair was niemand, want hun vlucht naar Amsterdam was later op de dag. Terug weer, ik heb toen mijn kaart getrokken, nee geen kwartet of een of ander kaartspelletje: de Platinakaart. BOEM, chefje schrok, werd heel medewerkend, we: de drie andere slachtoffers en ik, mochten doorlopen naar de balie waar twee KLM dames die achtergebleven bagage moeten zien terug te vinden. Om het kort te houden alles wat die mevrouw moest weten heb ik haar verteld, op het eind ook dat ik de volgende keer als ik op Schiphol kom een doos egte mestreechter pralines zal meebrengen. Ik naar buiten, nog half uur vruchteloos gewacht op de KLM bus naar Maastricht, daar had ik mij voor aangemeld, want nu ik vroeg in de morgen al op Schiphol zou zijn, kon ik met die gratis bus mee. Maar busje kwam niet en toen toch maar met de NS mee. Heel gek, in de trein van 11 uur zat bijna niemand. Taxi Guus gebeld toen ik bij Roermond was, nee kom me halen in Bunde. Dat ging niet door, want de trein van Sittard naar Maastricht (geen NS) stopt achter de trein van NS en niet zoals voorheen op perron aan de andere kant. Dus het werd toch tot Maastricht waar de vrouw van Guus me dan heeft thuisgebracht, met achterin de auto slapend de pasgeboren 1e kleinzoon van zijn Opa en Oma.