Hacienda del valle

Het was geen uitgesproken leuke dag. Wat saai en veel auto kilometers voor de boeg. De eerste stop was een zogenaamde cooperatie van werkende dames aan wol. Er was een lama en een schaap en een dame die aan het weven zou zijn van een lap met een wat ingewikkeld patroon aan de randen, maar die zag je alleen maar rode en witte draden tellen, er ging nooit eens een inslag in, ja ook heb het vaker mogen aanschouwen aan een echt weefgetouw, dit was meer een kleine hangmat met een band om haar rug om het geheel strak te houden. Wat leuker te zien was het verven van de wol met natuurlijke kleurstoffen uit vruchten en bladeren maar dat kleine pannetje met wol er in (kokend water mag dat wel bij wol??? dames onder de lezers) kortom een boel flauwe kul en aan het eind een stapel zaken die duidelijk fabriekswerk waren, en die we ook al elders hadden gezien en 's middags nog eens in veel groter hoeveelheid zouden aanschouwen.
Op naar de volgende stop, een serieuze. Moray: een trechtervormige grote krater met terrassen (zoals bij de sawa's in Indonesië) maar nu allemaal gestapelde stenen randen en geen landbouw meer, het is een monument al uit de Inca tijd.
Daarna een bronzout 'fabriek' langs een helling meer dan 1000 bassins waarin bronwater met een hoog zoutgehalte wordt verdampt. Het komt al vrij warm naar boven geborreld, dan de zon er bij, op 4000 m en daardoor een lager kookpunt. Het gaat dus snel weer leeg dat bassin, na drie dagen bijvullen en op een gegeven moment het zout opscheppen. Ook van dichtbij gezien en er langs gelopen over zo'n dijkje tussen twee bassins. Niet vallen of uitglijden! Eten en toen werd het saai, stuk rijden want er was nog een markt: stond in het programma.... Ineens stop, keren en 200 m terug bij een soort standbeeld van een marmot en stoppen. Daar waren restaurantjes met buiten grote bbq's en wat was er aan de stok: bij de keel er in achterkant er uit, 4 kleine pootjes: ze eten hier marmot. Hadden we trouwens al gezien in het nonnenklooster in Arquipina, bij de Moeder overste liepen heel wat van die wollen balletjes rond in een soort kooi. De chauffeur, de gids en een van de fransen gingen dat eten. Ik en de andere franzoos dus niet. We hadden thuis geen flappie, maar dat komt ook niet op mijn bord. Nou het was heerlijk hoor en het zat er inderdaad stampvol. Weer verder en toen dan de markt. Stel je voor de markt op vrijdag, ook de Boschstraat er bij, maar nu met de Peruaans meuk, zeker 150 kramen, in de straat met erachter de winkels. Allemaal dezelfde handel en troep. Dat was dus ons vervelen en na drie kwartier op een terras te hebben gezeten weer met de bus terug naar ons hotel. Het was al bijna donker toen we aankwamen. Het bleek het mooiste hotel te zijn van de rondreis op het punt van de slaapkamer. Grootte, bed, badkamer enz. Jammer dat het een korte nacht zou worden, de volgende dag al om 4.45 op voor de tocht naar Machu Picchu.