Siemp reap de 2e dag: Angkor Wat en Angkor Thom

Vandaag dus het 'grote werk' het was dan ook een vermoeiende dag.
Het begon al vroeg, in verband met de drukte (het is het belangrijkste deel van al die tempels hier) en het betere licht; want dat was nodig omdat we eerst naar A. Thom gingen, met als hoofdpunt de Bayon (de 'gezichtentempel') Omdat we toeristen zijn gingen we met tuktuk,, en ik zat bij toeval dan toch met de reislei/ijdster en de gids in dat rijtuig, dus meteen maar even geregeld dat ik de Bayon op eigen gelegenheid zou doen, omdat er de vorige keer nauwelijks tijd was geweest om 'bovenop de tempel' de gezichtkoepels te bekijken/ en natuurlijk voor jullie vast te leggen. Er zijn er niet veel van die hiervan kunnen meegenieten, de meeste foto's heb ik met de megacamera gemaakt, en dat is te groot voor deze weblog, en de inschrijving op het echte album is dus inmiddels gesloten, zie mijn mail van gisteren.
Nou dat was dan maar goed ook dat ik datzelf maar beslist had, want ik kon nog vrij makkelijk naar boven (in de zin dat het niet druk was), want de trap er naar toe is van het soort steil, hier sta ik dan, ik kan niet anders, dus hup dan toch maar doen (vanmiddag was er een nog steiler en hoger). Toen de groep zover was dat ze alle 'plaatjes' in de benedengalerij hadden gezien, was er inmiddels zeker een 500 man/vrouw/kind naar boven. Onze oudere dames bleven gezellig met elkaar beneden praten, en komen vanavond na het eten dan kijken naar mijn foto's op de computer. Er was een Jap die dan toch naar boven moest, het naar beneden heisen was een toer op zich, ik heb me er niet mee bemoeid, mag die mensen niet zo: ik ben dan van waar was jij in de oorlog??
Maar goed alles staat er op. Iedereen, behalve de verstandigen, gingen daarna nog een ritje maken met de olifant (zoiets als vroeger ezeltje rijden op het strand) Dat arme beest was in plaats van de 'luchtballon aan een kabel' die even in onderhoud is. En daarna gingen de meesten nog een keer met de gids naar boven, waarom we gingen weet ik eigenlijk niet, we zijn wel door veel torens naar binnen en weer naar buiten geklommen, maar één had weer niet goed geluisterd, en is ons kwijtgeraakt en toen dus niet via de afgesproken uitgang naar beneden.
Dat werd zoeken en wachten....
Maat goed daarna een flinke wandeling door het bos (bij de wilde dieren, enorm veel apen, en wie weet nog een tijger, maar die zijn we niet tegengekomen, hoewel onze hupse Oma had een broek aan met luipaardprint...) naar de Buphuon tempel: een enorm gevaarte, konden we (gelukkig, het was al warmer geworden) niet in, omdat het door de fransen gerestaureerd wordt. Aan de achterzijde was al wel een spektakelstuk weer klaar, over zeker 150 m in baksteen is een slapende Boeddha te herkennen. En weer door het bos, de pijlen volgen, net als vroeger het Zeisterbos, en weer een tempel met steile trap, die we ook alleen maar bekeken hebben, moeilijke naam, Phimeanakas, die vergeten we dus maar, een soort pyramide met olifanten er op, dat was passend want we kwamen uiteindelijk uit bij het olifantenterras, een van de drie terrassen vanwaar toendertijd, maar ook vorig jaar nog (ik zag deze week in Phnom Penh foto's er van) door de Koning de militaire parades werden afgenomen.
En daarna terug naar Siem reap voor de lunch, eens niet in het hotel, om daarna weer terug naar het gebied om een bezoek te brengen aan de belangrijkste tempel de Angkor Wat.
Gelukkig was de gids ook wat vermoeid, ze heeft het kort gehouden bij de beeldgalerij (en de belangrijkste was toch al afgesloten, ook restauaratie) zodat we snel naar boven mochten, en dit keer dan ook echt helemaal naar boven. Eerst dacht ik nog laat maar, een enorme trap zeer steil omhoog, maar wel met armleuningen aan beide kanten en toen de reisleidster het dan ook wel eens wilde zien (is maar zelden open) kon ik natuurlijk ook niet achterblijven, je reist immers niet 6000 mijl om dan beneden te blijven. De drie oudere dames waren inmiddels Oma geworden van een baby die daar met moeder zat, namen onze spullen ook er maar bij, dus ik had geen excuus meer om het niet te doen.
Die klim viel door de goed gebouwde trap dan wel mee, afdalen was meer van "niet naar beneden kijken". Boven was eigenlijk niets te zien, wel een paar Boeddha beelden en een mooi uitzicht.
Kortom we hebben het bezoek aan deze tempel kunnen beperken tot zo'n ruim anderhalf uur, en daarna nog even 'gezellig' naar de souvenirshop, In feite de enige echte, is van de school waar al dat beeldhouwen en houtsnijden wordt aangeleeerd, en er was een bank en airco dus ik kwam mijn tijd wel door. En om de provisie voor de gids te spekken heb ik jasmijnthee gekocht (Hugo volgens mij een zwarte thee, is het een groene dan krijg jij er ook wat van, de anderen nu lekker jaloers dat ZIJ niets krijgen)
We gaan zo dadelijk eten, dat wordt eten met ping/pong mauw mauw muziek en een paar dames die moeilijk doen met hun handen en voeten, zoiets als Burney vroeger ook heeft geleerd.
De foto's dat zal wel morgen worden, maar jullie zijn weer 'bij' met mijn avonturen hier in ZO Azie