Darjeeling

De aankomst in Darjeeling ging niet zonder problemen. Er was ons verteld dat het een rit van 3 uur zou zijn vanaf het vliegveld, maar die 3 uur in India zijn dus langer dan in Nederland. De weg mag geen weg heten, eerder een oud ezelspad, waar door de Engelsen in 1903 wat asfalt, oh nee MacAdam is gestrooid, nu dus vol met gaten, zelfs het belgische wegennet is er wondermooi bij. Dat was dus hobbel, schudden en toen ineens stil. Opstopping. Ik moet er nog bijvertellen, sinds de Engelsen zijn de jeeps breder geworden, er kunnen er dus op de weg eigenlijk geen twee wagens passeren, en het ravijn is zeer diep. En daar was een vrachtwagen met Pisang van de weg geraakt. Hoe zou dat nou toch kunnen, zo'n goeie weg. Chauffeur heeft het gelukkig overleefd, de vrachtwagen was total-loss, althans voor onze begrippen. Er stond al een takelwagen en die heeft nadat de pisang uitgeladen waren, nog groen dus we konden het niet al opeten, weer op de weg gezet, waardoor wij, na anderhalf uur, onze weg weer konden vervolgen. Boven aangekomen dacht ik, hoera wij zijn er. Nee het was nog eens anderhalf uur schudden. En alras zagen wij het wonder van Darjeeling lang de weg liggen, het ultrasmalle spoorlijntje van een maffe Engelsman die met de trein de berg op en af wilde. Gaat door alle dorpen, pal langs de huizen aan een kant van de weg, het autoverkeer gaat dus ontelbaar keren over een spoorovergang, zonder aanduiding; gelukkig voor de bewoners geen gerinkel van de bel, maar de auto's toeteren allemaal. Waar heb je dan anders dat ding voor: gebruik het dan ook zoveel mogelijk.
Maar wij kwamen toen het donker was in D. aan. Wederom chaos, smalle straten, hellingen, veel volk op straat en verkeer in beide richtingen; ook nog even ze rijden hier aan de verkeerde kant van de weg, maar meestal denk je dat ze gewoon net als wij rechts rijden.
In dat donkere plaatsje dus naar het hotel: bleek in een heel nauw straatje, scherp aflopend, te liggen. Van Tibetanen, de Dalai Lama en zijn Paleis Lhase was dus volop aanwezig (trouwens hier in Yuksom waar ik dit nu schrijf is dat ook het geval). Mijn kamer lag op de vijfde verdieping, ik lag daardoor flauw van de ademnood toen ik achter een hulpje die mijn reistas meezeulde naar boven ging. Kamer een beetje jaren vijftig stijl, maar wel schoon.
De volgende dag (zondag) heel vroeg opstaan, om 2 uur, want om half 3 vertrokken wij (de sterken onder ons). Door een toch niet uitgestorven D naar de Tijger heuvel, een uitzichtpunt. Je moest aan de onderzijde van de helling een kaartje kopen, we kregen luxe lounge (kostte maar liefst 40 Rps, gewone staanplaats, buiten in de wind en het was donker, was 10 Rps) en wij mochten dan ook als ware VIPS op de tweede verdieping op mooie banken zitten kijken naar ramen waardoor nog niets te zien was. Dus eerst maar dutje gedaan, om 5 uur werd het schemerig, op 5.15 kon je naar buiten kijken en om 5.25 kwam de rode bal, zijnde de zon aan de horizon en werd de Kachenjunga, de hoogste berg (8598 m), verlicht, en later rood gekleurd. Even later links kwam ook de Mount Everest, maar alleen als een kleine pyramide in het zonlicht. Na dit spektakel de berg af, wat wederom een chaos was, er waren immers minimaal 800 kijkers en die wilden ook allemaal weer weg.
Wij zijn halverwege gestopt, een Boeddhistisch vlaggenbos, dat doorgelopen, (goed voor het Karma) en via de nu verlaten weg naar onze eerste klooster: Yigga Scholing. Wederom Tibetaans, 2 monniken, 1 non, 2 grote gebedsmolens en een serie om het gebouw heen, waar door de gelovigen al druk gebruik van gemaakt werd. Wij hielpen mee om de boel aan de gang te houden, ook goed voor ons karma. Binnen geen Boeddha maar een volgeling van Hem, we mochten er zelfs fotograferen, want er was toch geen dienst, wel een monnik om de gaven in ontvangst te nemen. 10 Rps is het gangbare tarief voor toeristen, ik heb mijn grote biljet dus onder de ogen van de volgeling van de Boeddha dus maar omgewisseld, en de overmaat aan 10 rps biljetten weer meegenomen.
In het hotel de lanterfanten die in bed waren blijven liggen streng toegesproken, en een ontbijt genuttigd en met de gids naar een Tibetaans vluchtelingendorp. Het was zondag de tapijtweverij was dicht, gelukkig de winkel was wel open, er werd niet veel gekocht door de Hollanders, kijken niet kopen, wel door Indiers, grote wollen omslagdoeken, dat soort zaken. Erg mooi, maar ook kostbaar, omgerekend een 150 euro.
En toen de dierentuin, met 2 rode panda's een yak, twee bengaalse tijgers, het mannetje en het vrouwtje apart, de man lag al te wachten, de dame aan de andere kant van het hek liep zeer zenuwachtig heen en weer, dus waarschijnlijk wordt er binnenkort een tijgertje geboren en als laatste een tibetaanse zwarte beer. Lag eerst lui met een zeer lange tong uit zijn bek te slapen, maar net als in de apenheul toen het tijd was poseerde hij voor de fotografen met zijn grote witte v op zijn buik..
Na nog een kort bezoekje aan een hindoetempel, en een wandeling over het grote centrale plein, gingen we eten, het was veel te scherp voor onze maagjes. . Ik wilde naar de spoortrein (stoomloco's) maar ben de weg kwijt geraakt. Kwam in een gribusbuurt van jewelste, heb er wel veel foto's van gemaakt, en met behulp van schooljongens (in uniform, zij spraken dus wel engels) en een politieagent dan toch weer bij het hotel aangekomen.