Varen op de Li en met de trein naar Kanton dag 13

Guangzhou ligt aan de Li rivier, in het gebied rond Giulin, waar het landschap beheerst wordt door het Karstgebergte, her en der verspreid over het gebied hoge rotsformaties. En een of andere dichter of wijsgeer is dan iets moois over de rivier gaan schrijven: resultaat het staat op de achterzijde van het 20 Yuan biljet en er varen honderden bootjes van klein tot groot met mensen om alles te bekijken. Het viel wat tegen, het was mistig, en het duurde niet al te lang. Dat was maar goed ook want de dag was begonnen met Paniek. Een van de dames, nee jullie mogen niet raden uit welk land, was haar paspoort kwijt. Na lang zoeken en alles gekeerd en weer ingepakt: geen paspoort. Slimme ik (jawel) zei maak een fotokopie van de fotokopie die het hotel van je paspoort heeft gemaakt, ze had nl zelf geen fotokopie van haar paspoort bij zich (altijd doen). En toen ineens, de H. Antonius zal wel aangeroepen zijn, ik neem aan dat ze dat in België ook doen. Oh toch gezegd uit welk land de dame was, maar dat zullen jullie wel begrepen hebben. Ze deed haar tasje open, en ontdekte dat ze daar een rits had zitten, en wat zat er achter die rits: haar paspoort. Ik heb haar getracht te leren zulke dingen altijd op dezelfde plek op te bergen, maar het franske viel niet direct....
Nou we gingen weer rijden met de bus naar Giulin, dat is toch weer een uurtje, kwamen zelfs nog langs bij de Club Med (idee voor de organisatie daar het middageten gaan doen), deden we vroeger vaak met hun rondreizen even kijken in een ander dorp, en gauw een shirtje van dat dorp kopen..maar we reden door, gingen weer eens eten, en hoera weer een museum bezoek, jawel in Giulin ook een Museum, het Parelmuseum. Jullie begrijpen het al weer een klein verhaaltje over de parel en die meneer die bedacht we doen een zandkorrel in de oester en dat arme diertje dus een allergie en doet er paarlenmoer omheen. En na zo vijf of meer jaar maken ze die schelp open zetten het mes er in en halen de parel er uit. Nee dus niet uit Japan die uit China zijn veel mooier. Ze waren echt, althans het snoer dat ik mocht proeven. Wat een ellende voor de heren van die dames, want ze accepteren creditcards. Er werd weer gekocht na veel kijken en die van het paspoort toch niet kopen, maar voor de heren was er thee dus ik heb me ook vermaakt..
Maar toen dacht de Gids thee, we gaan naar de theeplantage. Weer dat verhaal van die blaadjes en drogen en fermenteren. Er was ook een mevrouw die zo'n bal groen blad ging rollen, ik denk nog van kleien op de kleuterschool want waarom dat moest is me een raadsel, maar je hebt dan groene thee. En toen weer, zie ook dag 1, zo'n theegedoe van water en weggooien en klein kommetje en het smaakt naar niks. Heerlijk zeg je dan, die mensen ook weer blij.
Naar het station: nou dat was goed geregeld: er stonden kruiers en die zouden zorgen dat onze koffers en tassen in de trein stonden als wij er in mochten. Weer net als in Beijing weer controle paspoort, treinkaartje; ze weten door die brief in het chinees, alles van je reisschema. Zie het eerste bericht: als jullie het meegenomen hebben bij het bestellen van nummer 23 dan weten jullie het was de hotellijst en wat we iedere dag zouden gaan doen. Op het treinkaartje niet alleen de naam maar ook nummer paspoort, naar de wachtkamer, en op moment dat iedereen ging lopen maar weer treinkaartje laten zien en op het perron stonden de kruiers waar we moesten instappen: heel mooie witte trein, de NS had die gewoon in China kunnen kopen. We moesten maar uitstappen als de trein stopte als het 20.26 was, dat was dan vast Kanton. De trein reed tot 241 km/uur, een paar keer minder want dan was de ondergrond niet stevig genoeg, we kregen ook een doos met snoep en zijn maar uitgestapt toen het de aangegeven tijd was en de trein stilstond. Kanton, maar dat heet in China weer anders Guangzhou, Kanton is de provincie...Dat uitstappen ging ook niet helemaal jofel. Bij het instappen waren de koffers voor ons al in de treinwagon gezet, en gelukkig stond mijn koffer vooraan in het rek. Ik nam mijn koffer mee, want ik had onderweg al gezien de stops op de stations was er uit en er in, en daar gaan we weer. De Belgen stonden ook op het perron, zonder de koffers. Er staat op het perron een strenge mevrouw in een soort militair uniform die de ongein begreep, en de trein dus niet meteen liet vertrekken. Ze dachten dat er wel weer een kruier zou zijn: "Nooit denken, maar nadenken en het zeker weten" leerde ik op school.