De Gouden Rots

14/2
Ik ben nu al weer terug in Rangoon (ze spreken hier allemaal nog de oude naam), maar ik moet beginnen bij gistermorgen, het vertrek van het Inle meer.
Dat ging allemaal heel voorspoedig, iedereen was op tijd voor het vertrek, de eerste keer deze rondreis. De busreis duurde één uur en bij het vliegveld was er weer de gebruikelijke chaos, hier omdat er vier vluchten kort na elkaar vertrokken. Allemaal gelukkig verschillende maatschappijen, maar de onze had twee vluchten; toen wij vertrokken kwam het toestel uit Mandelay, de vlucht die wij drie dagen eerder hadden net binnen. Daarom geen maatschappijsticker maar een met RGN. Het toestel was niet vol, kwam goed uit, mijn tas met computer e.d. kon nu naast mij staan, en we kregen ook nog eetbaar!! ontbijt; het was zoals gebruikelijk weer om 5 uur opstaan.
Na aankomst in Rangoon ging de koffer direct naar het hotel hier, want we konden maar een kleine tas/rugzak mee naar boven de berg meenemen (het hotel) en mijn grote tas met de computer die bleef gewoon in de bus. Daar heeft de chauffeur dus op opgepast.
En toen begon er een zware tocht, van 4 uur busrit, het is hier inmiddels warm geworden, het Inle meer ligt op 1100 m dus daar hadden we er geen last van gehad. Jullie zullen geen medelijden met mij hebben in deze hitte, nou ik dan ook niet met jullie in de koude, al moet ik daar overmorgen ook aan gaan geloven.
Na aankomst in een soort basiskamp, onderaan de berg, was het voorwerp van onze bestemming al goed te zien. Door al dat goud en de zon ziet alleen een blinde het niet. We moesten daar met alleen die rugzak in de laadbak van een vrachtauto, met zo'n 7 balken er in om op te zitten. En toen konden we drie kwartier genieten van een kermisattractie: de achtbaan. Omhoog weer steil naar beneden, bocht om; het schoot niet op, vandaar drie kwartier om boven te komen, dat wil zeggen het vertrekpunt vanwaar je moet gaan lopen. Wij boften dat de auto nog even doorreed naar ons hotel, scheelde weer drie haarspeldbochten. Vanmorgen bij het te voet afdalen: die waren steil, categorie Keutenberg (iets van 16 %). De rest van het te voet af te leggen parcours kwam overeen met de Alpe d'Huez.
Het hotel was netjes, heeft 2 **, en daar voldeed het aan, kleine kamer, maar alles schoon, en de bedden iets te harde matrassen maar alles in orde.
En toen maar naar boven gaan lopen. Het doel onzer droom was uit het hotel ook te zien, maar op het oog toch nog ver, ik schat dat ik toch nog 500 m moest klimmen. Je kon je ook in een draagstoel door 4 mannen naar boven laten brengen. De dames, en een oudere man maakten daar gebruik van. Ik zag dat omdat ze mij inhaalden, die dragers doen dat enkele malen per dag en oefening baart kunst. De gids had er al voor gewaarschuwd, de dames niet geluisterd. Ik haalde hen namelijk weer in. De draagstoelen op de grond en de dragers aan de blikjes cola. De gids had al verteld, ze vragen 12000 quat, maar denk er aan ze willen halverwege wat de drinken en hebben een afspraak met die uitbaatsters van de stalletjes. De 4 blikken bleken samen ook weer 8000 quats (dat is voor hier een enorm bedrag) en dat hadden de dames natuurlijk niet bij zich. Alleen dollars. Nu is het probleem voor hen dat Fransen niet kunnen rekenen. 8000 gedeeld door 825 (1 dollar = 825 quats), dat is dus veel te moeilijk, ook omdat ze het wisselgeld weer in quats kregen. Jullie reporter kan heel goed hoofdrekenen, nog een echte Meester op de lagere school, en kon daardoor 'ingrijpen' en meer wisselgeld terugeisen (dat moet natuurlijk ook niet in het frans maar engels). En dat allemaal onder het motto: als ze dan zich willen dragen dan betalen ze er ook maar goed voor, maar oplichten mag van de Boeddha ook niet, dus daar grijpen we in.
Ook de reisleidster kwam als een Koningin naar boven, in draagstoel met een parasol want de Birmezen zijn ook allemaal bang nog bruiner te worden. Van haar kan ik het begrijpen, ze moet iedere twee weken de berg op, en ik mag aannemen dat de mannen haar gratis naar boven hebben gebracht.
In ieder geval na bijna een uur klimmen was ook ik boven, het laatste stuk was vlak, je zag de Kermis al beginnen. De gids wachtte me op en ik kreeg een toegangskaart aan een touwtje om mijn nek, want er moet betaald worden als je buitenlander bent. Het was een enorme drukte, het schijnt het op één na belangrijkste heiligdom voor Boeddhisten te zijn. De reden: de Boeddha is hier geweest, dat staat vast. Er was een kluizenaar die hier zat te kluizen en aan hem heeft de Boeddha een hoofdhaar gegeven. De Koning wilde hierna een gedenkteken bouwen om die haar te bewaren en de kluizenaar kwam toen met het volgende: hij zou die haar afgeven, mits er een rots gevonden zou worden in de vorm van zijn hoofd. Die lag er de volgende dag (mirakel) en nu ligt dat rotsblok op die haar al meer dan 2800 jaar op de rand en is nog niet in de diepte gevallen. Is zelfs verguld en voorzien van een soort feestmuts. De plek is zo heilig dat vrouwen er niet bij mogen. Het platform bij de rots zelf is dan ook alleen voor mannen. Heerlijk, heerlijk, zo'n plek. Lekker rustig want wij mannen hoeven niet te praten, ook al niet om een monnik, volledig in trance, niet te storen. En toen ik ook ging mee vergulden van de rots, begrepen ze meteen dat ze mij toen op de foto moesten zetten. De Turkse mannen hebben ook zoiets: het café en de kapper zijn alleen voor hen. Ook heerlijk, tijdens mijn rondreis ongestoord met de gids kunnen

tric-traccen in de kroeg. Maar dat moet je dus niet met Franse dames uithalen. Een van hen liep gewoon door, het niet betreden stond alleen in het Engels en dat snappen zij niet. Ze werd schuimend van woede door de bewaking tegengehouden en buiten het hek weer neergezet. Het was er één van onze groep, die steeds commentaar had als we weer in haar ogen vroeg gingen vertrekken. Dus toch leuk om te zien...
En ik aan het vergulden: er waren voorgangers die de goudfolie niet echt goed vastgedrukt hadden op de bestaande goudlaag. Een leuk knutselwerkje en toen ook maar een stukje bladgoud gaan kopen. Dat kostte 1500 quats, het dubbele als in Mandelay. Op mijn vraag naar de reden hiervoor: U koopt 2 stukjes, het andere stukje bevestigen wij tijdens de jaarlijkse onderhoudsbeurt op het gedeelte waar U niet bij kunt komen. Nou dat is slim bedacht, dus extra mijn best gedaan om mijn goud op te plakken. Klinkt gek, puur goud maar je krijgt er zwarte handen van! Ik kreeg bij de aankoop zelfs een button met een tekst: iets van gediplomeerd vergulder van de Gouden Rots.
Voor de vrouwen zijn er ook plekken waar zij kunnen bidden, met een serie vakken om wierook of kaarsen in te stoken. Het terrein rond de rots is net zo'n kermis als je ziet in bedevaartsplaatsen voor de katholieken, en er zijn inmiddels (na de verschijningsdatum van mijn reisgids) twee hotels vlak bij de rots bijgebouwd en een rits van souvenirwinkels en stalletjes met van alles. De zon ging wel onder, maar niet aan een rode hemel; toch mooie foto's kunnen maken. Bij het naar beneden gaan naar het hotel, bijgelicht door zaklampen, want daar in de Tropen: zon weg, dan ook meteen donker. De gids wist iets verderop een trap naar beneden, met zeer ongelijke treden. Het klimmen via het glooiende pad is daarom beter te doen dan via de trap. Afdalen lukt altijd, aan weerszijden stalletjes voor eten, drinken en ook medicijnen van dierlijke oorsprong en paddo's. Het mocht niet gefotografeerd worden, miracola, staat toch op mijn fototoestel.